#1 19-05-2019 07:32:06

Dragon5fly

Administrator

Dołączył: 18-05-2019

Wstępne plany Religii i magii

SHINTOIZM - Jako że shintoizm opiera się na symbolice, rytuałach i wierze w różnorakich przodków. Można go świetnie odnieść do magii.

QI- Bedzie maną do wykonywania magii.

SHINTOIZM (shintō – droga bóstw) to pierwotna religia Japończyków. Swymi korzeniami sięgał prokreacyjnych kultów animistycznych z okresu Jōmon (figurki dogū i sekibō). Dojrzała postać shintoizmu opierała się na czci oddawanej tzw.: kami – wielorakim bóstwom, wśród których wymienić można przodków, zwierzęta, wytwory przyrody nieożywionej. Ważnym elementem w kontaktach z sacrum jest usunięcie nieczystości (tsumi, kegare) poprzez rytualne oczyszczenie (minogi-harai). Kult shintō związany był z wierzeniami klanów (uji). Z czasem łączyły się one w drodze podbojów, jednocześnie przyjmując panteon bóstw przeciwników (ujigami). Stopniowo dominującą pozycję uzyskała bogini Amaterasu – związana z władcami dominującego klanu – Yamato. Dopiero jednak w VIII wieku spisano starodawne legendy w dwóch klasycznych dziełach: Kojiki – Księga dawnych wydarzeń (712 r.) oraz Nihongi – Kroniki japońskie (720 r.) zwanych razem kiki. Kult ten akcentuje harmonię ze światem i doczesny wymiar życia, dlatego często bywał łączona z pewnymi aspektami buddyzmu i taoizmu, tworząc z nimi swoiste dopełnienie, zwane – shugendō. W okresie Heian powstał kalendarz dorocznych celebracji (nenjū-gyōji), w którym równe miejsce zajęły święta shintoickie, buddyjskie i konfucjańskie. Dziś wyróżnia się pięć głównych odłamów tej religii:

SHINTŌ DOMU CESARSKIEGO (kōshitsu-shintō). Akcentuje rolę cesarza, jako depozytariusza tradycji i najwyższy symbol państwa. W okresie od rewolucji Meiji do końca drugiej wojny światowej na bazie kultu domu cesarskiego lansowano ideę tzw.: shintō państwowego (kokka-shintō). Dziś celebracje sprawowane są jedynie na terenie pałacu cesarskiego, w trzech świątyniach: Kashikodokoro, Kōreiden, Shinden.

SHINTŌ ŚWIĄTYNNE (jinga-shintō). Istotą tego nurtu shintoizmu jest skoncentrowanie celebracji w świątyniach. Stawały się one nie tylko lokalnym ośrodkiem religijnym lecz także filarem integracji okolicznych mieszkańcow.

SHINTŌ SEKCIARSKIE (kyōha-shintō). Pod pojęciem tym rozumie się liczne sekty opierające się mniej lub bardziej na tradycji shintō, powstałe od rewolucji Meiji do końca drugiej wojny światowej (lata 1868- 1945).

SHINTŌ LUDOWE (minkan-shintō). Opiera się ono na lokalnych przesądach i przekazach. Brak jest formalnych struktur świątynnych, zaś kult często odbywa się bezpośrednio w miejscach uznanych za szczególnie upodobane przez bóstwo. Pośrednikami pomiędzy sacrum a światem są lokalni szamani i szamanki, kontaktujący się z bóstwem poprzez wprowadzanie się w stan ekstazy (kamigakari).

NOWE SHINTŌ SEKCIARSKIE (shin-kyōha-shintō).Pod pojęciem tym rozumie się liczne sekty opierające się mniej lub bardziej na tradycji shintō, powstałe od końca drugiej wojny światowej do współczesności (po1945 r.).